Even tussen ons: een kast vol authentieke VHS-videobanden is veel vetter dan scrollen op Netflix. Je hele kast vol van die prachtige dikke cassettes! Van die dingen waar alleen filmkijkers van vroeger over kunnen meepraten!
Nostalgisch beeld: VHS-videobanden
We zullen heus niet beweren dat de beeldkwaliteit vroeger beter was en vooruit, alles is nu met één druk op de knop voor jou beschikbaar. Toch zijn er talloze kleine dingetjes die, met het verdwijnen van de VHS, enkel voort zullen leven in de herinnering van de vroegere gebruikers.
Hier 10 typerende herinneringen aan de ouderwetse VHS-videoband van vroeger.
1. De Video Veilig-intro
Dit kennen we allemaal nog wel: dat deuntje van de NVPI. Toen Brein nog niet zo ontzettend irritant was. En hee, als je een keertje meteen naar de film wilde, kon je het altijd nog zonder gedoe doorspoelen!
2. Zes streepjes op de band
Tegenwoordig druk je op ‘eigenschappen’ op je pc, en meteen zie je hoeveel ruimte je nog overhebt. Met een videoband ging dat stukken lastiger (duh). Elke band had glaasjes waar je de tape achter zag zitten, en daarin stonden zes streepjes gekrast.
In één oogopslag kon je zo precies zien, of je meer of minder dan de helft van je band overhad aan ruimte, en met een beetje schatten kwam je al een heel eind! Handig!
3. Kopiëren, kopiëren, kopiëren!
Een videofilm kostte in de jaren 80/90 al gauw 30 tot 50 gulden. Dus wat deden de meesten? Die kopieerden, met twee recorders, naar hartenlust de banden van de videotheek! Een hoop misgelopen inkomsten en vele collecties vol gekopieerde videofilms was het gevolg.
Zelfs Disney had moeite om de piraterij op zo’n grote schaal tegen te gaan!
4. De hoezen waren zwaar (en) awesome
De videohoes was in de jaren 80 en 90 een beetje de Nokia 3310 onder de videobanden; pretty much onverwoestbaar. Je liet ‘m vallen, je hoorde een doffe klap, en je pakte ‘m gewoon weer op. En dan die prachtige, kleurrijke covers! Meer dan genoeg ruimte voor die mooie filmposter.
Ook kon je je irritante, kleine broertje een aardige mep verkopen met die grote hoezen. Dat was althans een prima reactie, als hij weer verantwoordelijk was voor het volgende puntje.
5. Banden konden worden opgevreten door je recorder
Lomp handelen, een gevalletje ‘verkeerde band op het verkeerde moment’, je kleine broertje: het kon altijd gebeuren dat alles in één klap in de soep draaide. En vanaf dat moment keek je, zeker als kind, ietwat wantrouwend naar de grote boze recorder, de machine die jouw videocollectie kapot maakte.
6. Kapotte band? Bijna altijd te fixen!
Ja, en was dan eenmaal de videofilm kapot? Shit, man. Maar ja, die banden waren meestal te duur (zie puntje 3) om er zomaar een nieuw exemplaar van te kopen.
Dus geen nood: jouw vader was de held die de kapotte videofilm wist te repareren. Probeer tegenwoordig maar eens een kras op een Blu-Ray weg te poetsen.
7. Het veiligheidsklepje (waar je moest afblijven)
Al snel was je nieuwsgierig geworden hoe video in elkaar zat. Je wist dat er, rechts van de band, een héél klein knopje zat en als je dat indruk, kon je de klep openmaken en kwam de tape vrij.
Dat mocht eigenlijk niet van je ouders, maar als zij het niet zagen, kon je zo toch, stiekem…
8. De Long Play-functie
‘Long Play’ of ‘LP’. Ineens met één vier uurs-band acht uur lang kunnen opnemen. Denk je even in: drie van zulke banden en je kan een ETMAAL non-stop televisie en films opnemen.
Nee, wacht, beter voorbeeld: onderstaande video zou dus precies op één zo’n band passen! Mag ook wel, want banden waren vroeger dúúr. #priceytapes
9. Voor altijd bewaard! (Nou ja, bijna altijd)
Het lipje wat je kon afbreken om een opname ‘voor altijd’ op je videoband te laten staan. Naja, tenzij je kleine broertje wraak op je nam, en met één plakbandje die tv-opname van je favoriete popgroep afspoelde voor Kindernet.
Dit was nog zo’n knopje waar je vanaf moest blijven. De beschermingsknop voor het al dan niet opnemen. Bij gekochte films stond dit zo ingesteld dat je niet per ongeluk iets kon opnemen (over de film)…
Maar je KON er natuurlijk mee spelen en ook daar waren je ouders (en jijzelf achteraf) niet heel blij mee!
10. Het einde van de band
Niet vergeten; aan het eind van de film altijd de banden netjes terugspoelen. Maar ja, soms liet je ‘m helemaal tot het eind doorlopen, want dan spoelde het vanzelf terug. Eerst kreeg je dan een zwart beeld, vervolgens een enorme piep en daarna de sneeuw oftewel het ‘mierenvoetbal’.
Hoe vaak ik als kind niet schrok van het gepiep, aan het einde van die tapes!
Jouw VHS-herinneringen?
Met dat gezegd hebbende; heb jij nog absolute gruwelmomenten van een videoband die ooit bleef steken, je neefje die per ongeluk een tosti in de speler stopte, of een recorder die ooit explodeerde?
Deel je herinneringen aan de VHS-videobanden in een reactie hieronder!
Lees ook:
- Muziek downloaden: 10 programma’s die je (stiekem) gebruikte
- Verdwenen producten: 19 innovaties die je niet meer ziet
- Zo luisterden we vroeger naar muziek: 8 voorbeelden
01
12 bekende kindsterretjes van vroeger (maar dan ouder)